NAKED is een rock band uit Den Haag. De band is gevormd rond singer-songwriter Arie Spaans. Nadat Arie jarenlang als singer-songwriter had opgetreden, is in 2009 NAKED (her-) opgericht.
De songs van Arie worden door de band gearrangeerd en uitgevoerd als akoestische droomrock. Een bijzondere mix van gitaren, accordeon, contrabas en percussie/drums, met daardoorheen of bovenop de zang.
Tijdens de optredens wordt er geïmproviseerd op de songs en is de magie tussen de muzikanten essentieel om het juiste gevoel over te brengen.
De naam NAKED komt van de gelijknamige Britse film uit 1993 van Mike Leigh.
De hoofdfiguur Johnny is een intelligente man met een donkere zijde die weigert deel te nemen aan een leven dat past binnen een maatschappij waarin hijzelf niet gelooft.
De film volgt zijn avontuurlijke leven, vol van bizarre situaties, filosofische inzichten, menselijke problemen en emoties. De overeenkomsten tussen film en de muziek en teksten van Naked zijn evident.
In 2003 nam NAKED (in een andere bezetting) het album “Keep Breathing” op. In 2004 kreeg NAKED de Haagse popprijs voor het beste Haagse album van het jaar toegekend. Diverse producers en muzikanten hadden meegewerkt aan dit album en de recensies waren ook landelijk lovend.
Als sing-en songwriter trad Arie op onder de naam NAKED, alleen als zanger met gitaar of werd begeleid door bevriende muzikanten.
Arie bouwde in deze jaren aan een nieuw repetoire.
Samen met drummer/percussionist Rick Roomer richtte Arie de band NAKED opnieuw op. Met de nieuwe 5-mansformatie werd regelmatig opgetreden, vooral in de Haagse regio.
In 2010 is NAKED de studio ingegaan om een nieuw album op te nemen met producer Shell Schellekens (o.a.: Golden Earring).
Het nieuwe album “Watching the Trees” is in het voorjaar van 2013 verschenen, zowel op CD als op LP en kreeg landelijk lovende recensies.
De songs, teksten en productie vormen samen met het art-work van Robert Muda een prachtig geheel.
In 2013 heeft Naked opgetreden door het land, waaronder:
Supermarkt, Kaderock, Schollenpop (Den Haag), Wilhelmina (Eindhoven), Bommel (Breda) en diverse kleinere zalen.
De clips op Youtube worden regelmatig bekeken en van het nieuwe album zijn er inmiddels 2 singles verschenen,
Zowel Selfchosen loneliness als Watching the trees kregen (bescheiden) airplay op de regionale en landelijke zenders.
Op zaterdag 18 januari 2014 werden de THISSSfest Awards uitgereikt in De Supermarkt in Den Haag.
Arie kreeg de ouvre-prijs (Dan Fogelberg Memorial Award) voor de songs die hij heeft geschreven voor de bands Naked, Suburbs en Di-rect.
In 2014 trad Naked op o.a. op het Zeeheldenfestival, Kaderock en Parkpop.
lp / cd-album / download-album
folkrock / indierock
Maart 2013 verscheen het tweede album van de Haagse band NAKED getiteld Watching The Trees. De band is opgebouwd rond multitalent Arie Spaans. Midden jaren negentig maakt hij reeds furore met de Suburbs. In 1997 gingen de Suburbs met de hoofdprijs aan de haal van de door de Popunie georganiseerde Zuid-Hollandse Popjacht en wonnen gemakshalve in datzelfde jaar meteen de Grote Prijs van Nederland.
In 2004 bouwt Arie de band Naked om zich heen en dat resulteert dan nu in een tweede album. Dat roept bij mij meteen de vraag op waarom er in 10 jaar Naked maar twee albums zijn verschenen? De band is goed genoeg om deze frequentie drastisch te verhogen, want ze hebben voldoende fraaie noten op hun zang om bij wijze van spreken om het andere jaar met een plaat op de proppen te komen. De verklaring ligt waarschijnlijk in het feit dat Arie zich al decennia lang onbaatzuchtig het zweet in de naad loopt voor de Haagse popscene en Scheveningen in het bijzonder. Als het even kan nog het liefst zoveel mogelijk buiten de schijnwerpers ook, maar de insiders weten dat het dankzij dit soort mannen is dat die Haagse popmuziek al decennia floreert!
Watching The Trees is een herkenbare en tegelijkertijd afwisselende en veelzijdige plaat. Folkrock gegoten in compacte en uitgebalanceerde songs die doordrenkt zijn met melancholie van het zuiverste ras. Allemaal even oprecht ontsproten uit de pen van een pure singer-songwriter. De viool vertolkt in de meeste songs een prominente rol en geeft een extra dimensie aan de sound. De nummers zijn stuk voor stuk subtiel en ingetogen, waardoor beluistering van Watching The Trees je bijna in een roes brengt.
Naked – Selfchosen Loneliness
Voordat de emmer overloopt met superlatieven snel even twee subjectieve kanttekeningen. Het Beatles-gehalte is wat mij betreft te overvloedig aanwezig, maar voor mij staat een promillage van 0,01% van voornoemd gezelschap al gelijk aan een overdosis dus daar moet maar niet al te zwaar aan getild worden. En het is bijna ondoenlijk om een nummer als Atmosphere van Joy Division te overtreffen. Nu hoeft dat niet perse het doel te zijn bij een eigen interpretatie, maar in mijn oren voegt het niet zo veel toe. De eigen composities zijn al sterk genoeg.
Naked levert met Watching The Trees een dijk van een plaat af. Kunnen we het derde album dan uiterlijk eind 2014 tegemoet zien Arie?
PS. Zaterdag 3 augustus speelt Naked om 17.00uur op het hoofdpodium vanSchollenpop!
Watching The Trees is ook te beluisteren op Spotify.
Arie Spaans is een oude rot in het vak. Bijna twee decennia draait de Scheveningse songsmid al mee. Voor de liefhebbers uit de regio is Arie een bekende verschijning. Een paar maanden geleden bracht hij onder de bandnaam Naked weer nieuw werk op de markt. ‘Watching The Trees’ is de titel van deze nieuwe langspeler. Een volwassen, strakke popplaat met sterke liedjes geworteld in de Haagse Highlands.
In de tweede helft van de jaren negentig maakte Arie Spaans furore met de band Suburbs. Dit lag Arie geen windeieren. In 1997 werd de Grote Prijs van Nederland in de wacht gesleept, de band opende een jaar later Parkpop en leverde met het album ‘Land of the Lunatics’ een klassieke Nederpopplaat af. Toen deze band ‘on hold’ werd gezet kon Arie zijn creativiteit kwijt in zijn eigen band Naked. De debuutplaat uit 2004 kon rekenen op positieve geluiden bij liefhebbers en pers. Al die tijd stond er één ding vast, Arie is één van de beste songschrijvers uit de Haagse omgeving. DI-RECT scoorde niet voor niets met het door Arie geschreven ‘Rollercoaster’.
Op ‘Watching The Trees’ is Arie duidelijk gegroeid als muzikant en zijn kwaliteiten als songschrijver zijn er niet minder op geworden. De twaalf nummers op deze plaat klinken volwassener en hebben minder bravoure dan wat we in het verleden hoorden. Dit is niet meer nodig, de liedjes mogen het nu zelf doen. Opvallend is wel dat het nummer ‘City lights’ hierop een tweede leven krijgt. Rond de eeuwwisseling scoorde hij met de Suburbs hiermee al een bescheiden hit. ‘Nothing on my mind’ herkennen we ook, maar dan in een geheel andere uitvoering. Wie de tweede plaat van The Wishing Well, ‘A Dime A Dozen’, in huis heeft herkent de tekst. Samen met Henk Koorn van Hallo Venray is Arie verantwoordelijk voor de openingstrack van deze plaat uit 2001. Echter wordt er op deze langspeler een geheel andere draai aan ‘Nothing on my mind’ gegeven en is het bijna niet te vergelijken met het origineel.
De op Britse leest geschroeide liedjes dragen stuk voor stuk het stempel Arie Spaans. Zoals vermeld gaat dit album meer de diepte in en bestaan de liedjes uit meerdere lagen. Na elke luisterbeurt ontdek je iets nieuws. Elke keer schil je er een laagje van af tot je de kern ontdekt. Qua sfeer is ‘Watching The Trees’ ook anders. Alsof Arie een reis door Ierland en over de highlands van Schotland heeft gewandeld. Dit laatste heeft te maken met het vioolspel van Willem Art. Naked klinkt uitheemser dan voorheen. Veel liedjes zijn gedrenkt met een folky sausje. Een nummer als ‘My friend’ doet hierdoor bijvoorbeeld erg denken aan ‘Norwegian wood’ van The Beatles.
Ondanks de emotie die veel nummers uitstralen is het een plaat met een positief geluid. Het prachtige titelnummer is qua arrangement lekker dromerig, zodat je bijna letterlijk visioenen van bloemen en weide landschappen met grazende koeien en geitjes voorbij ziet komen. ‘Selfchosen lonelyness’ heeft zelfs een enorm opbeurende tekst in combinatie met een uptempo en Mumford & Sons-achtige beat. Hier en daar een beetje Bob Dylan met een scheut country, maakt het nummer tot één van de grote uitschieters.
‘Watching The Trees’ is zowel afwisselend als één geheel. Het is eerder een singer-songwriterplaat dan een bandplaat te noemen. De oorzaak ligt vooral aan de ietwat getergde zang van Arie. Helaas komt dit ook niet elk nummer ten goede. De sterke en eigentijdse productie kon dit niet allemaal verbloemen, waardoor het soms een beetje storend is. Al met al een mooie plaat, die met elke draaibeurt alleen maar beter wordt.
Het album ‘Watching The Trees’ van Naked is te beluisteren in de Haagse YouBox. Zaterdag 1 juni speelt Naked om 16.20 uur op Kaderock in Musicon.
‘Folk You’. Zo heet de meest recente compilatie-cd van 3FM, met door datzelfde radiostation populair gemaakte folk-liedjes. Mumford & Sons, Of Monsters And Men en The Lumineers: het is 3FM inderdaad gelukt om folkmuziek weer op de kaart te zetten. Dan duurt het nooit lang voordat de folkbandjes als paddestoelen uit de grond komen. Is het dan toevallig dat juist nu de tweede cd van het Haagse Naked in de schappen ligt? Dat zou je verwachten, zeker als je bedenkt dat debuut ‘Keep Breathing’ stamt uit 2003.
Laten we die vraag eens compleet buiten beschouwing laten en ‘Watching The Trees’ gewoon opzetten. Want, je zou het soms haast vergeten, folkmuziek is van alle tijden. En belangrijker nog: bij de eerste luisterbeurt valt al op dat Naked verre van klassieke folk maakt. Jazeker, de viool, accordeon en contrabas spelen een belangrijke rol in de liedjes van Arie Spaans en zijn mannen. Dat wordt meteen duidelijk bij opener ‘Angels On Your Way’, dat opent met viool. Maar het liedje draait uiteindelijk om de gitaar, waardoor het veel dichter bij indie-pop komt en – mede door de meerstemmige zang – eerder doet denken aan gitaarbands als Nada Surf en Darryl-Ann. Waar de spaarzame, maar dan wel prominente, vioolpartijen een folksausje overheen gieten. En ook ‘Falling Star’ is weer zo’n gitaarliedje met kop en staart, zoals het cliché dat beschrijft. Door de heldere zang roept het hier en daar Moss in de herinnering, met wel weer een snufje viool voor het zelfs wat vervreemdende folky effect. Het werkt hier: ‘Falling Star’ is het beste liedje van de plaat.
Frontman Arie Spaans (The Suburbs) noemde zijn band destijds naar de film Naked, van de Britse regisseur Mike Leigh. Een zwarte komedie over een intelligente jonge man die zich afzet de maatschappij waar hij niet in gelooft. En dat is eigenlijk wat Spaans ook probeert met Naked; spotten met de conventies, het anders doen dan het hoort. Dat lukt deels. Want waar titeltrack ‘Watching The Trees’ door zijn afwijkende opbouw en dito zanglijnen de luisteraar weet te boeien, is bijvoorbeeld ‘Some Of Us’ wel een erg braaf popliedje geworden. Om vervolgens weer vol het experiment op te zoeken, met galmende gitaren en zang in ‘The Wind’. Dat dat experiment in ‘My Friend’ niet uit de verf komt, is de mannen vergeven. Zeker na het horen van afsluiter ‘Atmosphere’, dat inderdaad een cover is van Joy Division. En onherkenbaar is omgeturnd tot een pop-folk liedje.
Om toch nog even terug te komen op die vraag uit het begin: ja, het is toeval dat net op de hausse van folkmuziek deze plaat van Naked in de winkels komt. Want Naked ging kort na dat debuut uit 2003 uit elkaar, waarna frontman Arie Spaans als singer/songwriter doorging. In 2009 is de band heropgericht, met een nieuwe bezetting. In 2010 dook het gezelschap de studio in, waar het verder ging waar het in 2003 was gebleven. Met het maken van (meestal knappe) liedjes, en (bijna) altijd met een twist. Vaardig en gedurfd, maar zonder de hitpotentie van eerdergenoemde Mumford & Sons en The Lumineers. Is ook nergens voor nodig trouwens. Want laten we eerlijk zijn: hoeveel banjomuziek kan een weldenkend mens hebben?
Arie Spaans is een oude rot in het vak. Bijna twee decennia draait de Scheveningse songsmid al mee. Voor de liefhebbers uit de regio is Arie een bekende verschijning. Een paar maanden geleden bracht hij onder de bandnaam Naked weer nieuw werk op de markt. ‘Watching The Trees’ is de titel van deze nieuwe langspeler. Een volwassen, strakke popplaat met sterke liedjes geworteld in de Haagse Highlands.
In de tweede helft van de jaren negentig maakte Arie Spaans furore met de band Suburbs. Dit lag Arie geen windeieren. In 1997 werd de Grote Prijs van Nederland in de wacht gesleept, de band opende een jaar later Parkpop en leverde met het album ‘Land of the Lunatics’ een klassieke Nederpopplaat af. Toen deze band ‘on hold’ werd gezet kon Arie zijn creativiteit kwijt in zijn eigen band Naked. De debuutplaat uit 2004 kon rekenen op positieve geluiden bij liefhebbers en pers. Al die tijd stond er één ding vast, Arie is één van de beste songschrijvers uit de Haagse omgeving. DI-RECT scoorde niet voor niets met het door Arie geschreven ‘Rollercoaster’.
Op ‘Watching The Trees’ is Arie duidelijk gegroeid als muzikant en zijn kwaliteiten als songschrijver zijn er niet minder op geworden. De twaalf nummers op deze plaat klinken volwassener en hebben minder bravoure dan wat we in het verleden hoorden. Dit is niet meer nodig, de liedjes mogen het nu zelf doen. Opvallend is wel dat het nummer ‘City lights’ hierop een tweede leven krijgt. Rond de eeuwwisseling scoorde hij met de Suburbs hiermee al een bescheiden hit. ‘Nothing on my mind’ herkennen we ook, maar dan in een geheel andere uitvoering. Wie de tweede plaat van The Wishing Well, ‘A Dime A Dozen’, in huis heeft herkent de tekst. Samen met Henk Koorn van Hallo Venray is Arie verantwoordelijk voor de openingstrack van deze plaat uit 2001. Echter wordt er op deze langspeler een geheel andere draai aan ‘Nothing on my mind’ gegeven en is het bijna niet te vergelijken met het origineel.
De op Britse leest geschroeide liedjes dragen stuk voor stuk het stempel Arie Spaans. Zoals vermeld gaat dit album meer de diepte in en bestaan de liedjes uit meerdere lagen. Na elke luisterbeurt ontdek je iets nieuws. Elke keer schil je er een laagje van af tot je de kern ontdekt. Qua sfeer is ‘Watching The Trees’ ook anders. Alsof Arie een reis door Ierland en over de highlands van Schotland heeft gewandeld. Dit laatste heeft te maken met het vioolspel van Willem Art. Naked klinkt uitheemser dan voorheen. Veel liedjes zijn gedrenkt met een folky sausje. Een nummer als ‘My friend’ doet hierdoor bijvoorbeeld erg denken aan ‘Norwegian wood’ van The Beatles.
Ondanks de emotie die veel nummers uitstralen is het een plaat met een positief geluid. Het prachtige titelnummer is qua arrangement lekker dromerig, zodat je bijna letterlijk visioenen van bloemen en weide landschappen met grazende koeien en geitjes voorbij ziet komen. ‘Selfchosen lonelyness’ heeft zelfs een enorm opbeurende tekst in combinatie met een uptempo en Mumford & Sons-achtige beat. Hier en daar een beetje Bob Dylan met een scheut country, maakt het nummer tot één van de grote uitschieters.
‘Watching The Trees’ is zowel afwisselend als één geheel. Het is eerder een singer-songwriterplaat dan een bandplaat te noemen. De oorzaak ligt vooral aan de ietwat getergde zang van Arie. Helaas komt dit ook niet elk nummer ten goede. De sterke en eigentijdse productie kon dit niet allemaal verbloemen, waardoor het soms een beetje storend is. Al met al een mooie plaat, die met elke draaibeurt alleen maar beter wordt.
Het album 'Watching The Trees' van Naked is te beluisteren in de Haagse YouBox. Zaterdag 1 juni speelt Naked om 16.20 uur op Kaderock in Musicon.
Naked, weer een band waarbij je misleid wordt door de naam. Het zijn geen ruige mannen met lang haar die met hun headbangen het publiek bespelen. Het zijn juist rustige popsongs die een gelukkig gevoel bij je opwekken. Zanger en frontman Arie Spaans kennen we al jaren uit de muziekindustrie. In 1997 won hij met zijn band Suburbs de Grote Prijs van Nederland en kwam in 2004 met de debuutplaat van zijn zijproject Naked. Het zijproject is echter terecht uitgegroeid tot een hoofdproject. Muzikaal bestaat het werk uit een mix van folk en pop met hier en daar wat ruige uitspattingen. Het podium staat propvol: violist, drummer, contrabassist, gitarist en Arie Spaans zelf passen nog maar net met z’n allen op het kleine podium, maar op de een of andere manier weten de heren toch nog redelijk vrij te bewegen. Ook in het publiek staat het vol met enthousiaste fans die terecht na ieder nummer voor een luid applaus zorgen. (TB)
